 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
|
 |
22 Rivierdelta's, zeekusten en riffen
|
| Menu | terug |
Op grond van de hoeveelheid materiaal, dat door de rivieren en stromen in meren en zeeën wordt gespoeld, kan men schatten, hoe lang deze processen reeds geduurd hebben. Verwonderlijk is, dat er zich op de gehele aarde geen enkele rivierdelta bevindt, die met zekerheid duidelijk ouder dan 10.000 jaar oud kan zijn. Ook wanneer men de huidige veranderingen van meren en zeekusten bestudeert, wordt het duidelijk, dat het aardoppervlak zoals we het nu zien, nooit miljoenen of miljarden jaren oud kan zijn.
- De Amazone vervoert jaarlijks ruim 500 miljoen ton materiaal in de Atlantische oceaan. Daardoor werd de bodem in het gebied van de monding van de Amazone ten opzichte van de eromheen liggende bodem met ongeveer 50 meter verhoogd. Uitgaande van de huidige omstandigheden zou het ongeveer 14.000 jaar geduurd hebben, om dit volume neer te slaan. Wanneer men er echter rekening mee houdt, dat de Amazone bij het ontstaan van het Andesgebergte aanzienlijk meer materiaal naar de zee heeft afgevoerd dan heden het geval is, moet dit getal drastisch gereduceerd worden. In ruim 3000 jaar kan de huidige bodem in het mondingsgebied van de Amazone tot aan het wateroppervlak opgevuld zijn.
- De Mississippi transporteert jaarlijks ca. 300 miljoen ton materiaal in de Golf van Mexico. Op basis van dit volume zou de Golf reeds na acht miljoen jaar volledig zijn opgevuld. In werkelijkheid vindt men echter een verhoudingsgewijs kleine rivierdelta van ongeveer 50 kilometer lengte aan het einde van de rivier. Enige voorstanders van een miljarden jaar oude aarde beweren, dat het aangespoelde materiaal voortdurend in de zee wegzinkt. Maar in de boorkernen die men van de zeebodem gemaakt heeft is daarvan niets te zien. Zulke proefboringen werden over de gehele Golf verdeeld uitgevoerd, (vanzelfsprekend niet om de ouderdom van de aarde te berekenen, maar om naar aardolie te zoeken...).
- De klippen van de Niagara watervallen slijten per jaar door het vele water 1,5 meter. De waterval verschuift daarom langzaam naar het Erie meer toe. Uit de afstand tot het Ontario meer (11,5 km) kan men afleiden, dat de Niagara watervallen maximaal 10.000 jaar oud zijn (1).
|
|
Doorsnede Niagara waterval |
- Aan de kust van de Atlantische oceaan van Engeland wordt door de zeegolven voortdurend materiaal afgesleten. Daarom verschuift de kustlijn zich in 6 jaar gemiddeld één meter landinwaarts. Dit betekent, dat Engeland reeds na enkele miljoenen jaren volledig verdwenen zou moeten zijn. Interessant is, dat men op de gehele eilandengroep ontelbare fossielen vindt, die volgens conventionele schatting enkele honderden miljoenen jaren oud zouden zijn (2). Deze tijdtabellen moeten kritisch heroverwogen worden.
- In North Carolina (USA) consumeert de zee op bepaalde plaatsen tot 4,2 meter land per jaar. Anderzijds was de antieke stad Efeze in het tegenwoordige Turkije, minder dan 2000 jaar geleden nog een havenstad, terwijl zij tegenwoordig enkele kilometers landinwaarts ligt. Dit toont de dynamiek van de geologische gebeurtenissen (3).
- Op basis van de tegenwoordig aangevoerde hoeveelheid grind en zand, zou het Vierwaldstättermeer in Zwitserland na hoogstens 4000 jaar volledig opgevuld zijn. Ook het Bodenmeer zou nauwelijks meer dan 10.000 jaar bestaan.
- Ook wat de groei van kalkriffen betreft, ontbreken de gevolgen van een miljoenen jaren durende geschiedenis van de aarde volledig. Analoog aan de Bahama bank kan de groei van kalksteenrif verklaard worden. Daar ontstaan elke dag dunne plaatjes door het organisch fixeren van aangespoelde kalkdeeltjes op microbenmatten (4). Er komen ca. 50 dunne plaatjes op 17 mm carbonaat; dit leidt bij een globale berekening voor groeitijd van de hoogste riffen (ca. 60 m) in Thüringen, slechts ongeveer 500 jaar (5).
- Tot voor kort werden de tot 200 m. hoge carbonaten van het Laat Jura (ook Boven Jura of Malm genoemd) voornamelijk als "sponsrif" aangeduid. Tegenwoordig kent men geen vergelijkbare rifstructuren uit de zeeën. Twijfel over deze "verdachte" eenmaligheid, alsook nieuwe studies van de laatste twintig jaar, leidden ertoe, dat bij het onderzoek naar massenkalk nieuwe wegen werden ingeslagen. Men kan aannemen, dat bij de modelvoorstelling van de massenkalkvorming in toenemende mate sedimentvormingsprocessen gebruikt zullen worden. Met betrekking tot de tijdvraag is vooral de samenhang belangrijk, dat sedimenten van carbonaatzanden (vooral in energierijk, sterk bewegend oppervlaktewater), aanzienlijk sneller ontstaan (en laagsgewijs opgebouwd worden) dan gegroeide rifstructuren (6).
|
| Stelling 23 | Menu |
terug
|
| (1) |
Larry Pierce, Niagara Falls and the Bible, Creation 22(4), 2000, S. 8-13, http://www.creationontheweb.com/content/view/276/
|
| (2) |
A. Phillips und Tall Order, CapeHatterasLighthouse makes tracks, National Geographic 197(5), 2000, S. 98-105.
|
| (3) |
Tas Walker, Vanishing Coastlines, Creation Ministries Magazine, Vol. 29, No. 2, März bis Mai 2007, S. 19-21.
|
| (4) |
C.D. Gebelein, Distribution, Morphology and Accretion Rate of recent subtidal Algal Stromatolites, Bermuda, Journal of Sedimentation and Petrol, 39, S. 49-69.
|
| (5) |
K. Kerkmann, Riffe und Algenbänke im Zechstein von Thüringen, Freiberger Forschungshefte, 1969, C 252.
|
| (6) |
M. Stephan, Neue Interpretation der Massenkalke des süddeutschen Oberjura, Studium Integrale, Oktober 2001, S. 91-94, http://www.wort-und-wissen.de/index2.php?artikel=disk/d08/4/d08-4.html
| |
| |
Comment this Site!
|
 |
|
 |
|
|
)